Άρθρο της Βουλευτού Εύβοιας του ΠΑΣΟΚ κυρίας Κατερίνας Περλεπέ – Σηφουνάκη που δημοσιεύθηκε στις 02-02-2012 στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ», και στη σελίδα που έχει αφιερώσει το τελευταίο διάστημα για τον «μεγάλο, ανοικτό διάλογο για το μέλλον του ΠΑΣΟΚ και ευρύτερα της κεντροαριστεράς» .

                                                   ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑ

Στην ιστορική μας διαδρομή -ως ΠΑΣΟΚ- από το '74 μέχρι  σήμερα, ακολουθήσαμε γενικά τις ιδέες και τους κανόνες της σοσιαλδημοκρατικής σκέψης και πρακτικής, πολλές φορές όμως παραβήκαμε κάποιες απ’ αυτές τις αρχές με αρνητικές συνέπειες για το κόμμα μας, την παράταξη, αλλά και συνολικά την κοινωνία, ιδιαίτερα όταν ήμασταν στην κυβέρνηση.

Στη σημερινή δυσμενέστατη συγκυρία για όλους και για τη χώρα, έχει περισσότερη αξία παρά ποτέ η αντιμετώπιση των λαθών που κάναμε ως πολιτικός οργανισμός, αλλά και ως κυβέρνηση. Το οφείλουμε στους εαυτούς μας και στην κοινωνία που μας εμπιστεύτηκε, είναι δε ο μόνος δρόμος για να ξαναβρούμε την αισιοδοξία μας, όπως δε είχε πει ο Ανδρέας Παπανδρέου, «η αισιοδοξία είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για δράση».

Σύμφωνα λοιπόν με την κλασική προοδευτική σκέψη, βαρύτερο από το διαπράττεις ένα λάθος, είναι να μην το αναγνωρίζεις και αυτό όχι μόνο για να μην το επαναλάβεις, αλλά για να το διορθώσεις όσο πιο γρήγορα γίνεται. Ήδη έχουμε αργήσει.

Το ΠΑΣΟΚ ήταν και είναι κόμμα εξουσίας, όσο κι αν κάποιοι προβλέπουν ως «μικροί έλληνες Φουκουγιάμα», το τέλος της ιστορίας του.

 Εμείς που μετείχαμε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στο μεγάλο οδοιπορικό της δημοκρατικής παράταξης και αγωνιστήκαμε για τις μεγάλες κατακτήσεις που συντελέστηκαν τα προηγούμενα χρόνια, σήμερα καλούμαστε να επανορθώσουμε παρεκτροπές και λανθασμένες επιλογές, για κάποιες από τις οποίες φέρουμε την ευθύνη ως κομματικός φορέας, αλλά και για άλλες που δεν είμαστε εμείς οι κύριοι υπεύθυνοι. Όμως, στη συνείδηση του κόσμου δυστυχώς καταφέραμε να φαινόμαστε εξίσου χρεωμένοι με την αντίπαλη πολιτική παράταξη, για τα δεινά που περνάνε σήμερα η χώρα και οι πολίτες.

Τα «καταφέραμε» έτσι, όχι γιατί πιθανόν η τακτική μας να ήταν λανθασμένη, ή γιατί δεν φροντίσαμε όσο έπρεπε για την εικόνα μας. Αν ήταν αυτοί οι κύριοι λόγοι, τότε τα πράγματα θα ήταν πολύ πιο εύκολα για μας. Το βασικό πρόβλημα ήταν ότι συμπεριφερθήκαμε με χαλαρότητα που έφτανε κάποτε στην ανευθυνότητα, απέναντι στην πιο βασική λειτουργία της ζωής των ανθρώπων, την οικονομία. Ίσως γιατί θεωρήσαμε ότι, έχοντας την πολιτική εξουσία, είχαμε και τον έλεγχο των οικονομικών μηχανισμών. Αυτό ήταν πιθανόν το μεγαλύτερο λάθος. Και όταν αυτή τη λειτουργία –την οικονομική- τη διαχειρίζεσαι μηχανιστικά, πολύ περισσότερο δε όταν την αφήνεις να δρα από μόνη της και δεν προσπαθείς να την εποπτεύσεις δημοκρατικά και να της προσδώσεις κοινωνικό προσανατολισμό, τότε κάποιοι άλλοι το κάνουν προς όφελός τους, σε βάρος του συνόλου, αλλά και εντέλει, σε βάρος ενός κόμματος που θέλει να είναι  σοσιαλιστικό.

Παράλληλα υποτιμήσαμε ιδιοτελή αντικοινωνικά συμφέροντα, ενώ αδιαφορήσαμε για τους φίλους με βάση τις θέσεις τους, για τα όμορα δηλαδή με το ΠΑΣΟΚ κόμματα και πολιτικούς χώρους.

Επίσης, και σ’ ένα βαθμό υπεροπτικά, δεν αντιληφθήκαμε τη δύναμη και την ένταση της κρίσης που ερχόταν, έστω κι αν την προβλέψαμε ως φαινόμενο που θα προέκυπτε.

Είναι καιρός να κοιταχτούμε στα μάτια σύντροφοι και της από δω και της αντίπερα όχθης και να βρούμε τον κοινό βηματισμό, που θα μας βγάλει -όλους- από την κρίση. Για να μπορέσουμε να δώσουμε όλη μας την ενέργεια και όλη μας τη δύναμη, ώστε να βγει  «απέναντι»  η ελληνική οικονομία και η χώρα.

Το πρώτο λοιπόν θέμα και το σπουδαιότερο που είναι απαραίτητο  να συζητηθεί, ώστε να υπάρξουν συμφωνίες και συμπράξεις των  κομμάτων της κεντροαριστεράς, είναι η οικονομία και η διαχείρισή της, με κεντρική θέση  τον άνθρωπο και τη κάλυψη των  αναγκών του . Όλα τ’ άλλα βρίσκονται.

Τέλος, και όσον αφορά το ζήτημα  της ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ, όσοι θεωρήσουν ότι, η φράση «η κρίση δημιουργεί ευκαιρίες» αφορά και προσωπικές φιλοδοξίες, οι οποίες θέτουν  προβλήματα στον αγώνα όλων μας  για την έξοδο της χώρας από την κρίση, υπονομεύοντας ταυτόχρονα την ενότητά μας, φοβάμαι ότι θα διαψευσθούν οικτρά και τότε πραγματικά θα σημάνει  γι’ αυτούς το τέλος της ιστορίας τους.